 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Мінуласьць ляжыць надмагільным вянком
над тымі, што ў сьмерці застылі,
зьзяе сьвятлом празь цемру вякоў
сьвятое імя Ефрасіньні.
А доля ж была у крывіцкіх жанчын
з кудзеляю, з прасьніцай злучана.
Яна ж за асьветніцкі слаўны пачын
дастойна прайшла ў неўміручасьць.
Ад Лады, вясьнянай красуні ў бары,
ад моцы Ярылы, Стварога
знайшла сярод вечна паганскай пары
да мудрасьці новай дарогу.
Яшчэ над Дзьвіною старыя багі
ў сялібах людзьмі карагодзяць,
яе ўжо прывабіў сьвет праўды другі,
што несьлі Кірыл і Мэфодзій.
У пушчы-лясы адыходзяць далей
продкаў сівых абаронцы.
Пісьменьніцтва,
новая вера мацьней
за ўсіх багоў грому і сонца.
Народ яшчэ даўніх мілуе багоў.
З каменьня ім стодзіва ставіць.
Абараняць іх у пушчах гатоў
і моц над людзьмі славіць.
Дарэмна. Другія стаяць алтары.
У Прадыславы мэта –
сьвятыні, цэрквы, манастыры –
тагачасныя ўнівэрсытэты.
Вяртаецца ў край з навукай, з дабром,
братэрства і мір у ім сее.
Валодае сьмела князёўна пяром,
людзьмі завалодаць сумее.
Асьветніца наша, духоўны ўладар,
паганства і цемру скарыла,
каб Полацк узвысіць.
На шлях яе мар
з Полацка выйшаў Скарына.
У сэрцы чарніцы палае агонь.
Падзеі тых дзён па парадку
зьбірае на славу народа свайго
і летапіс піша нашчадкам.
У кельлі маленькай, у ціхім Сяльцы,
ня марыць пра узнагароду.
Ня толькі царкве яе веліч душы –
жывому народу і роду.
Адчула: народ ня ўчора паўстаў.
Ня заўтра канец нам прысудзяць.
Зь мінуўшчыны слаўных падзеяў і спраў
мы ёсьць.
Мы былі.
Мы будзем.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
